Ήταν φθινόπωρο του 2005 όταν πρώτη φορά μπήκα να διδάξω σαρακατσάνικο χορό στο σύλλογο Σαρακατσαναίων νομού Σερρών. Από τότε μέχρι και σήμερα όλες τις χορευτικές χρονιές είχα τη χαρά να βρίσκομαι σε αίθουσες διδασκαλίας συλλόγων Σαρακατσαναίων νομού Θεσσαλονίκης, Ημαθίας και Κιλκίς και να μεταλαμπαδεύω τον πολιτισμό μας ατόφιο, όπως τον διδάχθηκα και τον μελέτησα. Το μόνο που έκανα όλα τα χρόνια ήταν να δίνω όλη την ψυχή μου σε κάθε πρόβα, σε κάθε χορευτική ή θεατρική παράσταση, σε κάθε παιδί από 1 έως 101 ετών. Μόνο αγάπη έβαλα, τίποτα άλλο. Ήθελα αυτήν την αγάπη, το δέος και το θαυμασμό που έχω μέσα μου για το σαρακατσάνικο στοιχείο να το μεταδώσω στην επόμενη γενιά. Δε με ενδιέφερε ποτέ να είμαι ο καλύτερος δάσκαλος -μπορεί να ήμουν ο χειρότερος όλων των εποχών-, δε με ενδιέφερε ποτέ να έχω τα τέλεια συγχρονισμένα χορευτικά τμήματα, δε με ενδιέφερε ποτέ εάν και πόσα χρήματα θα πάρω γι’ αυτό, ήθελα μόνο με σεβασμό στην παράδοση να κάνω όσους περισσότερους μπορώ να την αγαπήσουν το ίδιο. Η μεγαλύτερη αμοιβή μου ήταν όταν τα παιδιά που είχα, γίνανε άντρες και γυναίκες και με χαρά με αγκάλιαζαν πάντα αποκαλώντας με «δάσκαλε». Έβλεπα αγάπη στα μάτια τους και μου αρκούσε αυτό, δεν ήθελα κάτι άλλο! Σίγουρα στα τόσα χρόνια κάποιους θα στεναχώρησα, να με συμπαθάτε όμως, ζητώ δημοσίως συγνώμη.
Το 2009 ξεκίνησα στο σύλλογο Σαρακατσαναίων νόμου Θεσσαλονίκης «Η ένωση». Ήταν 9 μικρά παιδάκια όλο κι όλο. Την επόμενη χρονιά ξεκίνησα και στο σύλλογο Σαρακατσαναίων νομού Ημαθίας «Οι Σταυραετοί», μια από τα ίδια και εκεί. Με πείσμα και καλή θέληση όλων των διοικητικών συμβουλίων όμως που πέρασαν από τότε, έκαναν τους συλλόγους πολυπληθέστατους, άνοιξαν το εύρος των δράσεων και δώσανε στους συλλόγους μεγάλη αίγλη! Φτάσαμε να αριθμούμε μέχρι και 180 άτομα στο χορευτικό στην Ένωση και 60 άτομα στους Σταυραετούς, να κάνουμε συναυλίες και γλέντια με χιλιάδες κόσμου λες και ήταν ένα μεγάλο αντάμωμα, να κάνουμε χορευτικές και θεατρικές παραστάσεις παντού και να καταχειροκροτούμαστε, να συμμετέχουμε ή να διοργανώνουμε συνέδρια, φτάσαμε με την Ένωση να κάνουμε μέχρι και μια ερασιτεχνική κινηματογραφική ταινία για τη ζωή του Αντώνη Κατσαντώνη, την οποία φτάσαμε μέχρι και στο Ευρωκοινοβούλιο στις Βρυξέλλες. Μέσα στην οικογένεια αυτή των συλλόγων έζησα πολύ όμορφες στιγμές, μοναδικές και αξέχαστες, ξεχωριστά στον κάθε σύλλογο, μα και συνεργατικά μεταξύ των, με την κοινή πεποίθηση όλων πως «ο ανταγωνισμός θέτει εμπόδια, η συνεργασία τα ξεπερνά». Σαφώς υπήρχαν και άσχημες στιγμές, αλλά στ’ αλήθεια δεν έχει μείνει καμία στο μυαλό ή στην ψυχή μου.
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να εκφράσω τις θερμές ευχαριστίες μου από τα πιο βαθιά εσώψυχά μου σε κάθε παιδί, έφηβο, νέο, ενήλικο που με ακουρμάστηκε έστω και σε ένα μάθημα. Τα μεγαλύτερα μαθήματα ζωής που πήρα μέχρι τώρα, τα πήρα από όλα αυτά τα μικρά παιδιά όλα αυτά τα χρόνια, διότι τα παιδιά ξέρουν να διδάσκουν πραγματικά και ουσιαστικά, εάν βέβαια τα ακούμε! Επίσης, προσωπικά ευχαριστώ σε κάθε γονιό που εμπιστεύτηκε το παιδί του στη διδασκαλία μου και θέλω να πιστεύω πως δε το μετάνιωσε ούτε μια στιγμή, καθώς και σε κάθε πρόεδρο και διοικητικό συμβούλιο που πέρασε από τους συλλόγους για την άψογη συνεργασία που είχαμε. Τέλος, ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ θα ήθελα να εκφράσω σε όσους δεν ήταν Σαρακατσάνοι και ήρθαν να διδαχτούν τον πολιτισμό μας, κάνοντάς με διπλά χαρούμενο, διότι έκαναν πιο κατανοητό σε όλους το μεγαλείο της αξίας του πολιτισμού μας, δείχνοντάς μας πόσο ζηλευτός είναι.
Ο κύκλος αυτός κλείνει για μένα σήμερα, καθαρά για προσωπικούς λόγους. Κλείνει και ξανανοίγει αλλάζοντας πρωτοχορευτή και συνεχίζει να κινείται στους ίδιους ρυθμούς. Διότι μπορεί να αποσύρομαι σαν χοροδιδάσκαλος, αυτό όμως δε σημαίνει ότι αποχωρώ από τον κύκλο. Ο καπετάν Δίπλας, που τόσο θαυμάζω, έδωσε την αρχηγία του ασκεριού του στον Κατσαντώνη και συνέχισε μέχρι τελευταίας πνοής του να μάχεται δίπλα στον Κατσαντώνη σαν απλός πολεμιστής. Σαν απλός χορευτής λοιπόν θα συνεχίσω να χορεύω στον κύκλο, σαν απλός μαθητής των νέων χοροδιδασκάλων των συλλόγων, σαν συμμαθητής-συγχορευτής με τους παλιούς μου μαθητές-χορευτές και θα είμαι αρωγός σε κάθε προσπάθεια των συλλόγων για την ανάδειξη του πλούτου του σαρακατσάνικου πολιτισμού μας, όχι μόνο όσο είναι στις κεφαλές των Δ.Σ. οι δύο πολύ καλοί μου φίλοι Αντρέας Μουλαράς και Ιωάννης Λώλος, μα και στα επόμενα Δ.Σ. που θα ακολουθήσουν την ιστορία των συλλόγων.
Γιώργος Μπούρας.
